że nas poćwiartują, rozdzielą między tych, których okupowaliśmy, że przestaniemy istnieć jako państwo. Jednak stało się inaczej. Mamy republikę.<br>Przed nimi odsłoniły się arkady pałacu Akbara, potrzaskane kolumny w deszczu piaskowym, zarys niejasny niby na zdartym filmie.<br>- I jak wam jest teraz? - zapytała gasząc papierosa.<br>- Można żyć.<br>Zastanowiła się chwilę, zanim odważyła się powiedzieć: - Więc nie jest wam dobrze?<br>- Nie. Myślisz: sami jesteśmy sobie winni. Pewnie, że tak. Z Rosjanami przyszli tacy, którzy kiedyś u nas mieszkali, dla tamtych byli najlepszymi Węgrami, dla nas nie. Mówili, że przychodzą nas uczyć, wychować w duchu równości i wolności... Jednych dobyła z więzienia łaska