aby po śniegu lub po czarnej stopie wilka w szczerym stepie sforsować i mieć stalowe nogi, aby się gdzieś w takim pościgu w jarze lub rowie z jeźdźcem nie przewrócić. Na piękne kształty bynajmniej uwagi nie zwracano, bo najczęściej taki koń miał głowę garbonosą, niekształtną jak pudło, boki podkasane i zapadłe. Ale przyznać należy, że bałaguli dokonywali na podobnych szkapach takich cudów rączości i wytrzymałości, o jakich by się dziś nie przyśniło nowoczesnym zwolennikom angielskiego sportu. (Dunin Karwicki, 75)<br>Podobne walory miały także ich zaprzęgi, "musiały znacznie górować nad Ťpańskimiť - powinny były je zawsze minąć swobodnie bez względu na zmęczenie", co