pożaru. Jakoś raźniej było iść w świetle, zwłaszcza że o tej porze na drodze nie było jeszcze nikogo. Szło się w zupełnej samotności i ciszy śnieżnej nocy.<br>Ku zdumieniu sąsiadów, pojawiłyśmy się znów na &lt;dialect&gt;wyśnim&lt;/&gt; końcu Sobiczkowej. Zaczęło się oczekiwanie na ucieczkę okupanta. Tymczasem pod Tatrami nadal panował spokój. Przywiezione zapasy dawno się skończyły i gdyby nie wzruszająca dobroć sąsiadów, pomarłybyśmy chyba z głodu. Zapraszano nas to na grule z kwaśnym mlekiem, to na kukurydzianą kluskę z maślanką, to na moskala owsianego z kozim mlekiem. Chleba, który można było jeszcze kupić, nie tykałyśmy. Należało nasuszyć sucharów na drogę powrotną. Zamknięty na