szkole, upieram się przy rodzinie jako idealnym polu realizacji osobowości otwartej. Tam sio mogą zdarzyć rzeczy najpiękniejsze.<br>- Nie tęskni Pan za niespełnionym marzeniem? <br>- To nie jest istotne. Tęsknię za znalezieniem drogi do człowieczeństwa. &lt;orig&gt;Samorozwój&lt;/&gt; ratuje nadzieję. Myśmy już byli obowiązkowo szczęśliwi, system zapewniał szczęście wszystkim. No i jakoś przestał je zapewniać. Mieliśmy propagandę sukcesu, teraz mamy propagandę porażki: ludzie narzekają chrypną od narzekania ale przywykają do beznadziejności i w końcu milkną, bo od samego narzekania nic się nie zmieni. A na działanie nie mają pomysłu. Albo wiary w skuteczność. Wciąż siedzimy zagipsowani w inwalidzkich wózkach. Tylko jeśli potłuczemy gips, wstaniemy i