chłodny podmuch powietrza na brzuchu i udach przywrócił mu jednak poczucie rzeczywistości. <br><br>Jakby przez fioletową mgłę zobaczył trzy postacie. Stał nad nim lekarz, wysoki, barczysty, obok jakaś czarnoskóra dziewczyna z węzełkami kolorowych koralików opadającymi na czoło i ramiona. Stara, ogolona na łyso pielęgniarka podnosiła do góry jego koc.<br>- Zsikał się? - zapytał doktor, uważnie oglądając posłanie. Miał wyrazisty, świeży makijaż, mocno zaznaczone skośne brwi, powieki i twarz pociągnięte niebieskawym, trochę świecącym make-upem.<br>- Nie może być. On nie z takich - odpowiedziała pielęgniarka.<br>- Ale beciki mu zmień. Ire... Pan Ireneusz Słupecki? - pytał dalej, widząc, że otworzył oczy. - Wiek pański?<br>- Dziewięćdziesiąt jeden - wychrypiał, łamiąc