i słonecznym Swarożycem, który przekraczał włócznie na swoim wierzchowcu. Rozdźwięk między bogami bardzo źle wróżył ludzkim zamiarom i nakazywał zrezygnować - ze smutkiem, gdyż chodziło najczęściej o zamiar wyprawy po łupy. Połączenie boskich sił dawało rękojmię sukcesu, a zarazem natchnienie do jednomyślności na wiecu. Zbieżne świadectwa Tacyta i Thietmara wskazują, że zarówno u Germanów, jak i u Słowian zgoda bogów objawiona przez wyrocznie była przesłanką zgody wśród wiecujących ludzi. Czy zatem wyrocznia towarzyszyła wiecowi?<br>Bezpośrednie informacje źródeł na ten temat są dość skąpe i nie całkiem jasne. Najbardziej wyraźną wskazówkę zawiera cytowany przed chwilą fragment Kroniki Inflanckiej. Opis wróżby zaczyna się tam