starszej daty, więc miałem prawo liczyć na zrozumienie, i powiedziałem, że przychodzą do mnie pacjenci, nachylają się nad moim łóżkiem, gapią się i w każdej chwili gotowi są coś mi zrobić. Powiedziałem, żeby mnie izolował, a on - widziałem po jego minie - zignorował moje słowa i odparł w tym znanym, psychiatrycznym żargonie, że dobrze-dobrze, że wszystko w porządku, żeby się nie denerwować i że zaraz da mi tabletki. Potraktował mnie jak typowego pacjenta z manią prześladowczą. Nie wiedziałem, jak go przekonać, że to dzieje się naprawdę. Zapomniałem, że w szpitalu psychiatrycznym nic właściwie nie dzieje się tak naprawdę. Zrozumiałem, że tylko