duszna i wilgotna. Wysoko, nad twardą ławką, znajdowało się szczelnie zamknięte, zakratowane okienko. Na kamiennej podłodze żołnierz Wehrmachtu postawił szklankę herbaty i talerz z chlebem posmarowanym margaryną i powidłami. Nie zamierzali jej głodzić.<br>- Nie będę jadła - powiedziała Ingrid.<br>Żołnierz, młody chłopak w hełmie i z automatem, oglądał ją z niemal żarłoczną ciekawością... Może widział ją na scenie? Może nigdy nie miał do czynienia z kobietami takimi jak ona, z kobietami z innego świata.<br>- Niech pani je, Fräulein - szepnął łagodnie. Potem rzucił na ławkę swój płaszcz. - W nocy jest zimno.<br>Wyszedł, ostrożnie zamykając drzwi za sobą. Usłyszała szczęk klucza. W drzwiach znajdowało