od ponad dwóch lat. Gholam spotkał kilka razy ministra na bazarze w Chair Chanie. Ale ostatnio słyszał, że wyjechał z miasta do Dżalalabadu. Uciekł.<br>Uciekli zresztą wszyscy, których było stać na wynajęcie ciężarówek i przekupienie wojskowych patroli. Zostali tylko najmniej zaradni i najbiedniejsi, dla których sto dolarów to często roczny zarobek. Wieśniacy, którym życie w mieście nawet w czas wojny wydawało się łatwiejsze niż przymieranie głodem w wioskach pożeranych przez pustynie.<br>&lt;gap reason ="sampling"&gt;<br>Komendantami kandaharskiej partyzantki nie byli zbuntowani studenci stołecznych uniwersytetów, sfrustrowani zacofaniem i brakiem przyszłości, ale wioskowi mułłowie, którzy świętą wojnę pojmowali nie jako rewolucję, burzenie starych porządków, zmiany i postęp