Kazimierzu. Właśnie przeważnie pod okiem Jędrzeja zachłystywaliśmy się pięknem Tatr. Jak wyglądał wtedy? Młody, śmigły góral średniego wzrostu z bujnym blond wąsem. Miał piękny orli nos i pełne pogody niebieskie oczy. Przylgnęliśmy do niego obaj od razu i większość wycieczek i wspinaczek górskich robiliśmy wspólnie. Nawet ukuto w tamtym okresie żartobliwy wierszyk: Hej Marusarz, Marusarz czemu w góry nie ruszasz? Hej, czekam na tę chwilę, <dialect>kajdy</> przyjadą Schiele. Rzeczywiście Jędrzej bardzo chętnie chodził z nami w góry jako przewodnik, a z biegiem czasu umawiał się z nami na wspinaczki już jako towarzysz na linie, bezinteresownie. Gdy padła jakaś nowa grań lub