kokon, którym Joanna była szczelnie owinięta, i natychmiast przywołał ją do życia. Serce zaczęło bić gwałtownie, mimowolnie nabrała powietrza i wynurzyła się na powierzchnię. W głowie znowu pojawiły się myśli.<br>- Joanno! - myśli rozpierzchły się na wszystkie strony. Nie było czasu, żeby je pozbierać. Głos matki jasno mówił, że to nie żarty. Joanna zerwała się z krzesła, potknęła o leżącą na podłodze teczkę, uderzyła boleśnie łokciem w szafę i pobiegła do kuchni. Obydwoje rodzice siedzieli przy stole i patrzyli na nią w milczeniu. Pod ciężarem ich spojrzeń Joanna zamknęła oczy i próbowała pozbierać rozbiegane myśli. O co chodzi? - starała się odgadnąć. Sprawiała