przyszłym. "Nic, albo nic pewnego" - zwierzył się<br>jednemu z przyjaciół. A że świadomość rozjaśniała się<br>coraz rzadziej, coraz to częściej i natarczywiej domagał się<br>kawy. Napierał się jak dziecko i prosił składając ręce. Witał<br>dymiący imbryk okrzykiem marynarzy Kolumba: "Ziemia!<br>ziemia!" Zdawało mu się, że na czarnej powierzchni oceanu<br>dostrzega zarys łodzi Charona i bielejący żagiel - znak<br>nadziei. Pochylony nad filiżanką widział już odległe kontury<br>drugiego brzegu.<br><br> Zdarzyło się, że zasnął w fotelu. Płomyk świecy zapalonej o<br>wczesnym mroku rozwiewał się jeszcze w żółtym<br>blasku, który płynął przez szyby i w brunatnych cieniach<br>połyskiwała ciemnowiśniowa politura krzeseł. Z wolna<br>mrok gęstniał