z tego, co było dużym, pięknym życiem, jak nie jeszcze jednym faktorem na ich ryzykownych trasach... - pomyślał. - Haberbusch - przypomniał sobie ostatnie przezwisko. - Machabeusz - wypomniał sobie pseudonim. - Jakże ona mogła zatriumfować nad przyjaźnią, nad ryzykiem, nad życiem?" - zdumiewał się nie mogąc sobie przypomnieć twarzy Danielle. Ale zaraz pojawiły się oczy, potem zarys profilu. Odczuł z kolei ulgę, że przyjaciół nie złapał. Zawrócił do taksówki.<br>- Dokąd? - zapytał szofer. Kolumb otworzył usta, by podać adres hotelu, lecz znów schwytał go taki wstyd, jakby powtórnie wygłosić miał wobec Roberta swe kapitulacyjne oświadczenie.<br>A tam ona mogła się obudzić. Przeczyta kartkę: "Wrócę za dwa dni", i