nie zatrzyma, bo potrzebuje tego wyjścia jak wysuszona ziemia<br>deszczu. I także Anna zaczęła ją prosić:<br> - Proszę jeszcze z nami posiedzieć.<br> Przysiadła, lecz jakby na szpilkach, toteż po chwili znowu się<br>zerwała.<br> - O, niedługo wrócę. Daleko? Nad nami mieszkają, tylko z tamtej<br>strony się wchodzi. Posiedźcie sobie trochę sami - powiedziała<br>zarzucając na plecy chustkę. - Macie tam pewnie swoje sprawy. A muszę<br>im zanieść.<br> Starałem się być posłuszny przykazaniom matki i całą siłą woli<br>przymuszałem się, by o niczym nie myśleć, tylko o tym bucie.<br> - Będziesz myślał o niebieskich migdałach, to nam but koło nosa może<br>przejść. Samymi oczami nie znajdziesz, jak