Wrócą. Już wracają - nie poddawała <br>się łatwo radości Dominika.<br>- Zdechłe? - zdziwił się. - Nie pamiętasz <br>pogrzebu?<br> Musiała się uśmiechnąć. To <br>Pawłowe "zdechłe". Niepodobne do wszystkiego, co <br>mówił i robił. Potrzebne nie tylko jej. Przed laty dziadek Joachim <br>leczył takimi słowami Pawła. Były jak penicylina. <br>Niezawodny średniowieczny chleb z pajęczyną, którym <br>wojowie zasklepiali rany. Nie wszystkie z tych słów słyszała. <br>Zostały tajemnicą ich dwóch, dziadka i Pawła.<br>Ale i ona pomogła dziadkowi.<br>Kiedy wreszcie pozwolili jej wejść do swojego męskiego <br>świata, pierwszego wieczoru, nad ziemniakami pieczonymi w popielniku, <br>na Pawłowe "muszę już iść" zawołała <br>ze strachem zrozumiałym wtedy tylko dla Joachima Pażycha:<br>- Ale