Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej z perspektywy schyłku <br>jej życia, gdy ta niedawna salonowa dama, ulubienica międzywojennej Warszawy, <br>za której talent Jan Lechoń ręczył słowem honoru, w ostatnich miesiącach wojny <br>umierała w samotności, opuszczona przez wszystkich z wyjątkiem oddanego jej <br>męża, porucznika lotnictwa, Stefana Jasnorzewskiego, zmuszona ponadto prosić <br>o kolejną "jednorazową" pomoc zasobnego "X-a". Z całą pewnością okres ten nie <br>przystaje do obrazu autorki wymienionych tu zbiorków, ale był czymś nad wyraz <br>rzeczywistym, prawdziwym jak cierpienie Hioba i przejmującym jak stronice Biblii, <br>na których zostały zapisane tamte graniczne doświadczenia. Wystarczy sięgnąć <br>po którykolwiek z listów poetki do Tymona Terleckiego, znanych przecież od