Jeżeli to można nazwać ułomnością... Mówiąc "normalne życie", "zwykłe sprawy"- ta kobieta odczuwa zażenowanie, rozgląda się po zagraconym pokoju, jakby chciała wśród starych mebli znaleźć temat do nowej rozmowy, podczas której zapomniałbyś o jej gafie. Ty jednak tak łatwo nie zrezygnujesz. Będziesz robił miny i aluzje. Przyzwyczajony przez rodziców do zasypiania z zaciśniętymi dłońmi na znak buntu, nauczony przez lekturę szamotania się między gniewem a radością, siłą i zwątpieniem - na wzór bohaterów romantycznych - zmęczony poprzednim bezwładem- nie zrezygnujesz. Odegrasz, co masz do odegrania - wiedząc jednocześnie, jak nieistotne są przyzwyczajenia wynikłe z lektury i wyobrażanie sobie własnego dzieciństwa, którego prawie nie pamiętasz