spojrzeniu i ujmującym, nieco ironicznym uśmiechu, swobodna i ciepła. Zrozumiałem, że wychodząc do pracy w Instytucie przyodziewa gruby pancerz nijakości, chroniący ją przed ciosami, a zrzuca go zaraz po powrocie do domu. Pani Janina ukazała mi się księżną na swych włościach.<br> - Dziękuję, że mnie pani zaprosiła. To dla mnie wieki zaszczyt.<br> - Zaprosiłam pana dlatego, że przyszedł pan na Dworzec Gdański. W pana sytuacji uważam to za czyn bohaterski. Rzucił się pan z butelką benzyny na czołgi. Jako sympatyk syjonisty może pan stracić posadę, a co najmniej możliwość doktoryzowania. Z czego pan będzie żył?<br> Nie myślałem jej mówić, z czego. Człowiek, czerpiący