się ma na zawsze. Zderzył się raptem boleśnie z płotem. Dzwonek wiszący nad drzwiami domu, a połączony drutem z rączką umocowaną przy furcie, zaniósł się gwałtownym, szpiclowskim jękiem.<br>- Czego tu!? Paszoł won! Precz! - wrzasnął pan Puciałło, wyrwany z ciężkiego zamyślenia. Patrzył na Polka błędnymi, nie rozumiejącymi oczami.<br>- Wynoś się, bo zatłukę! - krzyczał histerycznie. - Zadręczycie mnie, ludzie! Wpędzicie do ziemi! Won! Won! Polek rzucił się do ucieczki. Biegł na oślep przez krzaki, przez żyto, przez ugór kamienisty. Zatrzymał się potem i ze zdziwieniem stwierdził, że dom Puciałłów leży w dole jak wielki kamień, że on, Polek, znalazł się na skraju lasu, który