w świecie był zdziwiony. Patrzył w kierunku łóżka tej kobiety, jak gdyby na materacu zamiast chorej zobaczył jakąś jazz-bandową orkiestrę. Zdaje mi się nawet wykrztusił: - Na miłość boską! - i klasnął w ręce. Potem zrobił parę szybkich kroków i już z zupełnie inną twarzą, jakby to powiedzieć - z twarzą, która zatraciła swój prywatny charakter, zapytał:<br>- Dlaczego pani płacze?<br>Gdy to wypowiedział, uprzytomniłam sobie, że właściwie śmiech był strasznie wymęczony, że było to raczej łkanie i szloch niż śmiech!<br>- Proszę leżeć spokojnie! - warknął chirurg. Znowu nie widziałam nikogo, bo przeszkadzały mi poręcze i poduszki. Zauważyłam tylko na ścianie ponad sobą rękę w