z podobnym niedowierzaniem i ciekawością jak na miejscowość wyrąbaną w środku tajgi, obok kopalni, dajmy na to, niklu. Trudno uwierzyć, że są tam jakieś domy, place, podwórka, urzędy, przedszkola, szkoły. Że mieszkają tam jacyś ludzie. Aby przekonać się, jak jest naprawdę, trzeba by się na chwilę zatrzymać. Ale nikt nie zatrzymuje się w Milęcinie, jeśli nie musi, a muszą jedynie ci, którzy mają jakąś sprawę w więzieniu.<br>Dawne koszary pruskiej armii, które po wojnie zamieniono w więzienie, nie dość, że są naprawdę potężne, to jeszcze stoją na wzniesieniu. Z pewnej odległości Milęcin wygląda tak, jakby do więziennych murów doklejono bloki i