zaleca oczyszczenie przez zabicie w sobie woli życia. Zdziechowski nie posunął się tak daleko, ale głos tęsknoty do Bóstwa, który w sobie słyszał, był dla niego głosem nadziei przeciwko nadziei, pragnieniem cudu. Gdyby postąpić o krok dalej, można by zapytać, jak to czynili katolicy zwalczający modernistów, co nas upoważnia do zaufania temu głosowi. Jeżeli "świat w złem leży" i my sami jesteśmy aż do dna skażeni, kłamiąc bez ustanku, to czy mamy prawo wierzyć, że głosy, jakie w sobie słyszymy, i całe doświadczenie wewnętrzne nie jest również naznaczone kłamstwem? Czy ocalać religię przez odwoływanie się do uczuć dźwigających się z ciemności