niechcenia: "Pani stała się potrzebną mej duszy", aby natychmiast przyszedł odzew w postaci pocztowej kartki ozdobionej malunkiem lilii i wymowną czerwienią serca: "Czy podobna? [...] Za tę kroplę słodyczy i ciepła - dziękuję i myślą - dłoń w dłoni Pana składając, mówię: to dobrze!"<br><br>Nawet nie rozumiejąc pewnych ścisłych naukowych pojęć, pani Eliza zauroczona "błękitnym lutnistą", podejmuje trud zrozumienia tych jego wszystkich filozoficznych wywodów o relatywistycznym traktowaniu czasu jako czwartego wymiaru, zagłębia się w drukowane na ten temat rozprawy, by po pożegnaniu go na "banhofie" aluzyjnie zapytać potem w liście: "Czy też spotkamy się jeszcze z Panem w wymiarze trzecim, albo może X kreatoryczne