na gładko naciągnięte białe prześcieradła. Przypominały mi szpital, w którym umarła moja babcia.<br>Zachorowała na serce zaraz po tym, jak dziadek-leśnik zginął w pożarze lasu.<br>Bardzo się kochali i żyć bez siebie nie mogli. Jak papużki nierozłączki.<br>Nie lubię nadmiernego porządku. Wydaje mi się czymś nieludzko zimnym. To Jadwiga zawsze składa w kostkę ubranie, ściele tapczan i pastuje buty. Ja w mojej szafie w domu mam zawsze straszny bałagan.<br>Dobrze chociaż, że pachnie różami, a nie szpitalem.<br>Wypadłam na korytarz. Panowała niczym nie zmącona cisza. Czyżby pojechali na górkę beze mnie? Przestraszyłam się. Zaczęłam nasłuchiwać. Jak ona mogła tak mnie