zostać - w imię prawdy - unaoczniona.<br>Mówiąc krótko, Gombrowicz odkrył, że każda forma jest całością adresowaną... że zaopatrzona jest jakby w wektor, ciążący ku jakiemuś człowiekowi albo społeczności. Lub przeciwnie: od tego człowieka czy społeczności odpychający czy oddalający. Dlatego też żadna forma - sytuacja czy układ - nie jest nigdy stabilna. Znajduje się zawsze w chwiejnej równowadze. Każda interwencja potwierdza ją lub rozkłada... i tym samym czyni silniejszą lub słabszą, bardziej lub mniej imperatywną, narzucającą się jako oczywistość.<br>Proces recepcji i modyfikacji form nigdy się właściwie u Gombrowicza nie zatrzymuje. Nawet wtedy, gdy bohater jest samotny i postanawia - na przykład - "sforsować mieszkanie" Młodziaków, "dosięgnąć