się z ich strony z pomocą i zrozumieniem I za to bardzo im dziękuję. <br>Patrycja była jedyną uczennica na wózku. - To nie jest łatwe być inną, na początku wszyscy zwracali na mnie uwagę, nie bardzo wiedzieli jak ze mną rozmawiać - opowiada. - Ale z czasem to minęło. <br>Nastolatka wyznaje, że nie zawsze było łatwo, bo choroba bardzo ogranicza jej możliwości korzystania z życia. Nie chce mówić o tych momentach, a jej oczy na chwilę zachodzą łzami. Szybko jednak uśmiecha się. - Rozumiem to, że ludzie na początku boją się zwyczajnych kontaktów ze mną, ale pewnie mieliby takie obawy na przykład przed rozmową z