to niewątpliwe, najpełniej reprezentuje ją &lt;name type="tit"&gt;Pan Tadeusz&lt;/&gt;, pieśń o błogosławieństwach ziemi. Ale przecie stopniowo zatrze się pamięć jasełek, chóralnych litanii w gronie domowników i czeladzi, rytualnych obżarstw dwa razy do roku i nie da się utrzymać katolicyzmu tak obyczajowego, że religia została w nim pochłonięta przez polskość.<br>Inny powód do zażenowania. Jeżeli poeta przyznaje się do katolicyzmu, jest to niemal równoznaczne z "wpłynięciem do &lt;page nr=263&gt; portu", z "odnalezieniem spokoju wiary" i (nawet jeżeli zaliczymy do przeszłości zwykłe w takich razach "przejście do obozu narodowego") z etykietką statecznego, zacnego jegomościa. Natomiast u mnie wszystko tu niemal wypada na odwrót. Moralnie, nic nie przemawia