niej korzystano, choć nie każdy zaszedł tak wysoko jak założyciel Zamościa.<br>Dojrzałość polityczna elity, obejmującej później najwyższe urzędy w państwie, była właśnie w Rzeczypospolitej czymś niesłychanie istotnym. Urzędy te pełniono bowiem dożywotnio, król nie mógł ich posiadaczy odwoływać czy karać, a jedynie przenosić (i to za ich zgodą) na inne, zazwyczaj wyższe oraz intratniejsze stanowiska.<br>Karanie niesumiennych urzędników należało wyłącznie do sejmu, który ingerował zazwyczaj jedynie w tym przypadku, kiedy szło o oczywistą zdradę stanu. Faktyczną kontrolę nad nimi przejęły sejmiki i sejm oraz trybunały sądowe. W konsekwencji osoby pełniące funkcje publiczne czuły się bardziej zależne od organów władzy stanowej aniżeli