wyczuł, że treść tej korespondencji ma jakąś wagę, skoro Bocian zaprzestał oględzin w lusterku i bezgłośnie po raz trzeci sylabizuje wydobyty liścik.<br>- Daj - wyciągnął rękę. Bocian się wahał.<br>- Daj. Rozwinął strzępek papieru i od razu poznał równe, staranne i takie jakieś wdzięczne pismo Puciałłówny: "Kękuś i jego ludzie chcą cię zbić po lekcjach". Gdzieś w górze zagrały nagle niebiańskie organy oraz rozległ się śpiew aniołów. Polek zerwał się z miejsca i trzasnął Zenusia z całych sił po karku.<br>- O Jezu! - wrzasnął Dobrzynkiewicz. - Zakrztusiłem się. Polek natychmiast ochłonął, lecz było już za późno. Wąskim korytarzykiem między ławkami skradał się pan Zajtowt. Na