Dominika. - Od dziadka i Pawła <br>z daleka, babciu! Ich skrzywdzić nie dam. Słyszysz? - rzuca <br>wyzywająco kątowi.<br>Kąt milczy. Jest pusty. Babka już dawno wyszła z pokoju, <br>zeszła z trzech stopni werandy, jest teraz za furtką, w połowie <br>schodów prowadzących pod górę. Zaraz znajdzie się <br>na ścieżce wśród trawy, łagodnie pokonującej <br>zbocze aż po szczyt.<br>- "Czekam. Jeszcze dziś" - powtarza po babce <br>Dominika. - "Nie bądź głupia. Kluka. Był <br>do niczego jak ty"... Powiedziała "też"? - Nie <br>jest pewna, a nie ma nikogo, kto mógłby jej odpowiedzieć.<br>Idzie do lusterka, patrzy ze zmarszczoną brwią, w skupieniu.<br>- Też! Też - oddycha z ulgą i radosnym <br>potwierdzeniem. Wcale