jakieś półtora tysiąca - w trzech podgrupach. W jednej z nich było trochę cudzoziemców. Nikt się nimi specjalnie nie zajmował, radzili sobie, jak umieli. Ale ich ilość wzrastała i trzeba było coś z tym zrobić. Polscy pielgrzymi raczej się nimi nie przejmowali - są, to i dobrze, byle nie było z nimi zbyt dużo kłopotu. Najpierw myśleliśmy, że najlepiej będzie ich rozdzielić na różne polskie zespoły, niech każdy weźmie po 2-3 osoby. Ale to się nie udawało, polskie grupy nie były do tego przygotowane ani organizacyjnie ani psychologicznie. Wobec tego moja grupa, tzw. "karawaniarze", przyjęła ich do siebie. Później część z nich