was - podrwiwa sobie Ewa gdzieś na schodach i Szczęsny w pierwszej chwili rzeczywiście widzi na progu jakąś panienkę w czapeczce futrzanej, zsuniętej na bakier, ośnieżoną, w rumieńcach...<br>- Aleś się zakonspirował! Ledwo odnalazłam. - Czyżby?<br>Tylko to mógł wykrztusić. Cztery miesiące odpędzał ją, zwalczał w sobie, nawet obrzydzał, tymczasem ona ruchem swobodnym zdejmuje czapeczkę, potrząsa niesfornymi włosami - szron opada i wszystko jest po dawnemu.<br>Idę, idę, miasto się kończy - gdzie u licha ten "Dom Na Wydmuchu"? Ciemno, wiatr i śnieg - czornyj wietier, biełyj snieg - jak w poemacie...<br>Brońcia przenosi wzrok z jej twarzy tryskającej humorem na stężały profil Szczęsnego, widzi, że tych dwojga