wydrążonego odwiertu koło Meridy. <br>W tym roku zespół pod kierunkiem Gerty Keller z Uniwersytetu Princeton opublikował pierwszy opis oparty na tym rdzeniu wiertniczym. Okazało się, że nad warstwą osadów płytkomorskich (w tym gipsów) o miąższości ponad 600 m i grubą na ponad 100 m brekcją skalną (rumoszem gruzu powstałego wskutek zderzenia) zalega jeszcze - na głębokości prawie 800 m - półmetrowa warstwa drobnego osadu zawierającego mikroskamieniałości późnokredowych gatunków planktonu. Powyżej niej znajdują się warstwy ze skamieniałościami wczesnego paleogenu, brak jednak najniższej warstwy planktonowej tego okresu i większości następnej. Ta nieciągłość (obejmująca mniej więcej ćwierć miliona lat) przypada właśnie na granicę er, nie udało