w której usiłuje przekazać czytelnikowi amerykańskiemu obraz absurdu wschodnioeuropejskiej rzeczywistości przez taki czy inny dobór i uszeregowanie elementów fabuły. Ażeby jednak w ogóle móc wierzyć w sensowność takiego przedsięwzięcia, musi zapomnieć o tym, o czym dobrze wie: o tym, że świat pojęć tego właśnie czytelnika ukształtowany został przez tradycję, której zdroworozsądkowy i aktywistyczny pragmatyzm wyklucza samo pojęcie absurdu. (Typową reakcją Amerykanina, gdy słyszy o wschodnioeuropejskiej beznadziei, jest zdziwienie: "No dobrze, ale dlaczego właściwie ludzie się nie zorganizują i nie postarają się zmienić tej sytuacji?") Usiłując więc podrzucić obcej kulturze kukułcze jajo swojej własnej wizji, systemu wartości, repertuaru symboli, pisarz-emigrant musi