trochę miejsca. No i nagle dla Marysi zabrakło pomieszczenia, pszczoły wpadają na pomysł i dzielą komórkę na pół - po co nad głową ma mieć niepotrzebnie tyle niewykorzystanego miejsca. Ta architektura zdaje się być odzwierciedleniem próżniactwa i próżności. Żaden z pokojów nie jest przeznaczony do pracy - nawet duchowej. Przychodzi przelotna myśl, że to sprawiedliwe, że te anachroniczne i grzeszące pychą domy popadają w ruinę. Nikt nie chce tutaj zamieszkać, tylko wyobcowani ze społeczności włóczędzy i dorobkiewicze z manią wielkości. Ci kupują te domy, ale zazwyczaj brakuje im pieniędzy na remont. I tak stoją te domy dziesiątki lat otoczone beznadziejnymi rusztowaniami. Poszliśmy potem