jest ciemna, kontury drzew tu i ówdzie tylko odrzynają się od linii nieba. Jest dość chłodno, zmrożona trawa chrupie pod stopami.<br>Nagle źdźbła iskrzą się światłem. Podnoszę głowę, by ją natychmiast znów schylić przed silnym snopem światła.<br>-Hände hoch! Hands up! Ręce do góry! - słyszę donośny głos zza klombu z zegarem słonecznym.<br>Posłusznie podnoszę ręce. Reflektor gaśnie. Z kilku stron naraz słyszę kroki i głosy. Ujmują mnie pod ramiona i prowadzą w kierunku samochodu, który widoczny jest na zboczu koło portierni. Odwracam na chwilę głowę: w buduarze pali się teraz światlo i cienie ruszają się szybko, nerwowo, po ciepłych brokatowych zasłonach.<br>W