się w półmroku, półżywe. <br><br>Miłka odłożyła moją dłoń, ale tylko na chwilę, podniosła filiżankę z chińską herbatą, wydawało się, że ta chwila rozłąki sprawia jej nieopisany ból, pospiesznie więc wypiła łyk, uśmiechnęła się i znów sięgnęła po moją rękę, którą przed chwilą się ogrzewała, jakby moja ręka była duszą od żelazka wyjętą z paleniska, idealnie dopasowaną do jej dłoni. Mówiła, że chciałaby zabrać ze sobą moją dłoń, trzymałaby ją mocno przy zasypianiu i po przebudzeniu szukałaby najpierw mojej dłoni, żeby ją karmiła, myła i osuszała jej ciało, pisała jej listy do mnie, a nawet poprawiała szkolne wypracowania.<br>I wiesz, co ona