bliskiej zeru, tzn. najliczebniejszy jest przedział środkowy,<br>b) prawie jednakowo często występują błędy o tej samej wartości bezwzględnej, lecz o różnych znakach, tzn. przedziały równoodległe od zera są w przybliżeniu równoliczne,<br>c) ze wzrostem wartości bezwzględnej błędu bardzo szybko maleje częstość jego występowania, tzn. przedziały w miarę oddalania się od zera stają się coraz prędzej mniej liczne, a nawet puste.<br>Te dość naturalne założenia prowadzą do prawa rozkładu błędów, opisanego funkcją<br>&lt;gap&gt;<br>Prawdopodobieństwo popełniania błędu zawartego w granicach od &lt;gap&gt;, które oznaczać będziemy symbolem &lt;gap&gt;, jest funkcjonalnie zależne od wielkości błędu &lt;gap&gt; oraz proporcjonalne do wielkości przedziału &lt;gap&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>&lt;gap&gt;<br>W myśl &lt;HI rend="italic"&gt;hipotezy Hagena&lt;/HI&gt;: a) prawdopodobieństwo popełnienia błędu