się krótką, jednogłosową <br>intonacją chorałową (określenie ­ intonatio, w partyturze) przy rozpoczynaniu <br>części i niektórych wersów tekstu oraz dawną praktyką alternatim ­ najbardziej <br>konsekwentnie <br>w Sekwencji; w tej części wersy nieparzyste wykonywane są jednogłosowo z cytowanym <br>in crudo materiałem chorałowym. Takie postępowanie zakłada zróżnicowanie fakturalne <br>oraz materiałowe mszy; w tym drugim przypadku zestawiane są dwa typy materiału <br>i w konsekwencji ekspresji: chorał gregoriański w postaci oryginalnej i pozbawione <br>zarówno chorału, jak i jego zabarwienia struktury wielogłosowe. Jest to zestawienie <br>(zgodne zresztą z tradycją), nie zaś zderzanie czy konfrontacja. W konsekwencji <br>powstaje typ ekspresji heterogenicznej, tworzony na zasadzie kontaminacji, w <br>której chorał gregoriański jest