nie znanych niebezpieczeństw. Ulega zatruciu i zakażeniu jak powietrze, którym oddychamy. Tu właśnie literatura w naturalny sposób walczy o słowo niezafałszowne, oczyszczone z zatruć, autentyczne w tym, że odmawia zniewolenia i sprostytuowania, że wybiega poza i ponad - ku Transcendencji. Staje się więc rzecznikiem ludzkiej wolności, która odkrywa wybory ostateczne ponad zgiełkiem rzeczy i stosów, a ściślej poprzez ten zgiełk dosłuchuje się czegoś więcej. I już to samo czyni literaturę sprzymierzeńcem sacrum. W wielkim skrócie można by powiedzieć, że o ile słowo sakralne zmierza od Transcendencji do immanencji (przesłanie Boże do nas), to literatura obiera kierunek odwrotny wychodząc od immanencji usiłuje ją