był bowiem lęk i nieufność. Juliusz II, który wstąpił na &lt;name type="place"&gt;Tron Piotrowy&lt;/&gt; niemal bezpośrednio po &lt;name type="person"&gt;Aleksandrze VI (Borgii)&lt;/&gt;, żył w nieustannym lęku. Trucicielstwo i ponura sztuka bezgłośnego operowania sztyletem kultywowane na ówczesnym dworze papieskim w pełni uzasadniały te obawy. Inną plagą, stanowiącą owoc powszechnej wówczas demoralizacji, było przekupstwo. Konkurenci pragnący zgładzić papieża mogli przekupić kogoś z jego najbliższego otoczenia, czyli w przytłaczającej większości Włochów, czynnie zaangażowanych w różnych dworskich kamarylach i rozgrywkach.<br>Juliusz II postanowił wyzwolić się od strachu (i przezwyciężyć uzasadnioną nieufność do rodaków), powierzając ochronę nad sobą ludziom obcym, niezdemoralizowanym, nie mającym nic wspólnego z rozgrywkami możnowładców rzymskich. Jego