z pamięci, spłynęły do brzucha... i tam gdzieś poznikały... pomieszały się z płynami i wydzielinami kiszek i wraz z kałem odeszły... Ten pokój, ta klatka schodowa, przecież tu się odnalazł... a poza tym miejscem nie ma już nic, co by znał. Może dochodzi do niego, że coś nie tak... kiedy zgłodnieje, przecież idzie gdzieś jeść... potem śpi gdzieś... jak<br> &lt;page nr=30&gt;<br> zwierzę, które idzie jeść gdzie indziej... gdzie karmią... a potem wraca pod drzwi zmarłego pana..." Słyszę, jak Lidia dalej mówi o tym Janku... znowu jest przy jego urodzie... znowu... potem, że płakała. "Kiedy usłyszałam: ŤNie, nie ma matki... nie ma żadnej matki