wspólnego z bieganiem i wędrówkami po wewnętrznych korytarzach, pozwalało zapomnieć o sobie i o świecie, Joanna przestawała być Joanną, nawet przy tablicy jej głos po pierwszej chwili napięcia odzyskiwał naturalne brzmienie, a ręka śmiało kreśliła strzeliste cyfry. I chyba nic nie mogło się równać z przyjemną ekscytacją, jaka towarzyszyła sprawdzaniu zgodności otrzymanego rozwiązania z wynikiem podanym na końcu podręcznika, i z dreszczem rozkoszy, który przebiegał jej po plecach za każdym razem, gdy liczby te okazywały się identyczne. <br><br>- Spójrz, mam same piątki - Joanna z dumą pokazała Esmeraldzie swoje świadectwo. - To najlepsze stopnie, jakie dają w szkole. Nawet Helena się ucieszy. <br>Ale ani