dóbr osobistych, zniesławienie, oszczerstwo. Nie zawsze musi stać za tym niesłuszne pomówienie, epitety czy wyimaginowane zarzuty. Czasami wystarczą nieopatrznie (czy raczej nieodpowiedzialnie) ujawnione fakty. Oto dziennikarz podaje w artykule personalia dziewczynki wykorzystywanej seksualnie przez ojca, zaś inny - dane nauczycielki, która wygrała konkurs "Miss Biustu" (mimo że nie wyrażała na to zgody). W obu przypadkach prasowi nadgorliwcy musieli tłumaczyć się przed sądem i w obu sprawę przegrali.<br><br>Biznesmeni z reguły pozywają dziennikarzy przed sąd za oskarżanie ich o przestępstwa i nieuczciwość, urzędnicy państwowi - za zarzuty o niegospodarność i protekcjonizm koleżeński, politycy - praktycznie za wszystko, co mogłoby popsuć ich publiczny wizerunek. Postrachem dziennikarzy