wróżył ludzkim zamiarom i nakazywał zrezygnować - ze smutkiem, gdyż chodziło najczęściej o zamiar wyprawy po łupy. Połączenie boskich sił dawało rękojmię sukcesu, a zarazem natchnienie do jednomyślności na wiecu. Zbieżne świadectwa Tacyta i Thietmara wskazują, że zarówno u Germanów, jak i u Słowian zgoda bogów objawiona przez wyrocznie była przesłanką zgody wśród wiecujących ludzi. Czy zatem wyrocznia towarzyszyła wiecowi?<br>Bezpośrednie informacje źródeł na ten temat są dość skąpe i nie całkiem jasne. Najbardziej wyraźną wskazówkę zawiera cytowany przed chwilą fragment Kroniki Inflanckiej. Opis wróżby zaczyna się tam od słów colligitur populus, którymi określano zazwyczaj zwoływanie ludu na wiec. Tym razem lud