prawidłowo, bo od jazdy prawie na oklep. Trochę emocji podczas tych samotnych, konnych wędrówek przeżywałem, ilekroć zdarzało mi się przejeżdżać przez jakąś wieś. Pyski opadających mnie wiejskich psów szczekały i kłapały zębami niebezpiecznie blisko moich łydek, ale zdopingowany takim atakiem bułanek przechodził sam siebie, by szalonym cwałem oswobodzić się od zgrai i potwierdzić raz jeszcze słuszność arabskiego porzekadła o psach i karawanie. Na szczęście ani razu nie zdarzyło mi się zgubić "araba". co przy moim słabym jeszcze opanowaniu sztuki jeździeckiej było bardzo możliwe. Nastrój tych moich dziecięcych włóczęg konnych na tle przedwiosennego pejzażu zapadł we mnie głęboko i przetrwał nietknięty w