1992<br><br>&lt;tit&gt;O jednej z ostatnich uchwał sejmu&lt;/&gt;<br><br>Odkąd społeczeństwo eufońskie po raz pierwszy wyłoniło demokratycznie swoich reprezentantów, parlament eufoński rozbrzmiał niespotykaną dotąd mnogością muzycznych tematów i melodyjek. A przecież jeszcze do niedawna pod dyktando partii dodekafonistów posłowie śpiewali unisono tylko serie dwunastodźwiękowe. <br>Na dodekafonicznym monochordzie, monochronicznym rytmem odmierzana, monotonna monofonia ziała beznadziejną nudą.<br>Czasy te chyba bezpowrotnie minęły. Nastała epoka polifonii i polirytmii, polimetrii i politonalności. Teraz nie jedna jedyna seria dwunastodźwiękowa rozbrzmiewa w tutejszym parlamencie, lecz polichromatyczny i polichóralny quodlibet, w którym wespół z narodowymi pieśniami endeków dźwięczą religijne śpiewy chadeków, z przyśpiewkami ludowców współbrzmi quasi-tonalna seria neododekafonistów, a