je mój Nauczyciel - odparł Smocurek z dumą w głosie - ale dopóki się z nim nie spotkam, a nie stanie się to szybko, muszę nauczyć się żyć z tym bólem.<br>- Bardzo cię boli?<br>- Przeżyję.<br>- Siadaj, wszystkim się zajmę - poleciłam.<br>W niedługim czasie stos chrustu leżał w zasięgu ręki, a ognisko płonęło zielonkawoniebieskim płomieniem. Siedzieliśmy na miękkim, pachnącym posłaniu, a przed nami leżały owoce.<br>- Mów - powiedział miękko.<br>I popłynęła opowieść, a raczej skarga o mojej samotności w Zamczysku, o złych oczach Księżnej, o tym, że odzyskałam pamięć i że wraz z tym przyszła tęsknota za Zacharkiem. Smocurek słuchał uważnie. Nie przerwał mi ani