daleko, i więcej się nie bała. A jeśli nie można nigdzie polecieć, to też lepiej ptakiem umrzeć niż człowiekiem. Własnym dziobkiem bym se dołek wyryła, własnymi skrzydłami bym się przykryła. Taką sobie ułożyła piosenkę.<br><br>Nie mogłam patrzeć w oczy tych dzieci. Pójdę do miasta, przyniosę im chleba. Wymknęłam się z ziemianki, kiedy wszyscy spali. Kwiaty na łąkach już się śmiały. Ptaki Bogu śpiewały. Dziękowały, że są ptakami. Dzieci bawiły się za opłotkami, niczego się nie bały.<br><br>Przed koszarami stał Maks Heimberg. Chodź no tutaj, chodź no! - zawołał, gdy chciałam skręcić w podwórze po drugiej stronie. Czego ode mnie chcesz? Przecież ty