przestrzeń dramatu jest utworzona stosownie do charakteru zmagań bohatera. Noc jest porą doświadczania własnej potęgi, kontaktu z duchami i śmierci. Noc odsłania wytyczaną przez gwiazdy perspektywę wszechświata. Przestrzeń nocy wypełnia ciemność - i punktowe źródło światła: księżyc lub pojedyncza gwiazda. W nocy świat ulega przekształceniom, przestrzeń jest wyznaczana przez pejzaż nie ziemski, lecz kosmiczny (w dzień kosmosu nie widać: tylko pusty błękit). Tak na początku dramatu: świat pokryty mrokiem, rozjaśnia go gasnący kaganek (akt I, sc. 1), który ustępuje wkrótce miejsca światłu kosmicznemu - pojawiającej się gwieździe, której promienie wydobywają coś nagle z ciemności; w innych scenach - pełnia księżyca. Ale mrok. Przestrzeń wypełniają